Het Franse Condé heeft in Polen afgelopen weekend het EK voor Clubteams gewonnen. De Fransen wonnen de finale van het Italiaanse Siracuza. De Nederlandse teams speelden geen rol van betekenis. Landskampioen Groningen eindigde als tiende en Michiel de Ruyter als zesde.
In de damesklasse helaas geen Nederlandse afvaardiging. De ECA heeft zowel locatie als datum van het toernooi slechts een kleine twee maanden terug veranderd, zonder de deelnemende teams direct te informeren. Veel spelers konden voor de nieuwe datum geen vrij meer regelen. Dus bijzonder weinig deelnemende teams in de damesklasse dit jaar. Zonde en een blunder van de ECA!
Michiel de Ruyter speler Tim Schrama schreef verder het volgende verslag.
“In het Poolse Kanìow heeft het Franse Condé sur Vire de Europese clubkampioenschappen gewonnen door in de finale het Italiaanse Siracuza te verslaan (4-3). De beste Nederlandse ploeg was Michiel de Ruyter die op de 6e plek eindigde. Groningen werd 10e.
Nadat de oorspronkelijke organisator in Boedapest een paar maanden terug zijn keutel in trok, sprongen de Polen in allerijl in het gat. En de Oost-Europeanen organiseerden een prima toernooi. De schema’s waren strak, de mensen vriendelijk en de velden lagen er keurig bij. Een in de bossen verscholen meertje waar permanent drie velden liggen. Omringd met pontons en omhangen door netten. De Polen spelen er jaarlijks hun nationale kampioenschappen en organiseren er een toernooi. Hadden wij maar zo’n plek in Nederland. Teams die het niet erg vinden om circa twaalf uur te rijden, zouden eens naar het toernooi moeten gaan.
Bij de Europese clubkampioenschappen van 2014 in St. Omer deden 20 mannenteams mee. Nu waren dat er 17. Toplanden Frankrijk, Duitsland, Italië en Nederland zonden keurig twee teams. Uit Engeland kwam helaas slechts één team. Zwitsers waren er al helemaal niet. Het zou toch mooi zijn de bij de ECA aangesloten bonden hun kampioenen en nummers twee zouden opleggen om te komen opdagen. Verzin regeltjes. Als je niet komt, ben je de twee seizoenen daarop ook niet welkom. Zoiets.
Naast twee damesteams uit Polen kwamen verder alleen Montpellier en Göttingen opdagen.
Mijn ploeg had het niet slecht getroffen in de poule. Toch speelden we ook gewoon lekker. Skovshoved (6-2) en Praag (8-1) waren geen partij. Tegen thuisploeg Kanìow speelden we gelijk. Groningen had een lastigere poule met daarin beide finalisten. Tegen Condé had Groningen het lastig maar tegen Siracusa (3-4) speelde het team goed. Met een betere leiding had er meer in gezeten. Maar dat gevoel moeten alle tegenstanders van de hard spelende Italianen hebben gehad..
Groningen was na de poule al uitgeschakeld voor de eindstrijd. Wij speelden een paar leuke wedstrijden oud-kampioen Montpellier, regerend kampioen Essen en de boefjes van Siracusa. Alleen tegen die laatste ploeg waren we de hele wedstrijd kansloos. Via een goeie pot tegen Hannover (8-5 winst ondanks prachtig eigen doelpunt van Remko) en een weer een nederlaag tegen Montpellier, eindigden we op dezelfde plek als vorig jaar. In de subtop.
De spelers van Condé sur Vire gaven ook toe lang getwijfeld te hebben of ze wel naar Polen wilden afreizen. Gelukkig voldeden ze hun sportieve plicht. In hun halve finale tegen Rothe Mühle Essen hadden heel wat spelers een déjà vu naar de WK-finale van 2014. De Fransen trokken ook nu aan het langste eind.
De andere semi-finale was een Italiaans onderonsje. Siracusa trof Chiavari, de ploeg van ‘onze’ Jurjen en natuurlijk Luca Bellini. De wedstrijd was Italiaans hard. En de climax was één van de bizarste kanopolo-incidenten die ik ooit heb gezien. Siracusa leidde met nog een halve minuut te spelen met 5-3 toen een doorgebroken speler zelfs op weg leek naar de 6-3. Op dat moment besloot Marco, op dat moment één van de wisselspelers van Chiavari, doodleuk het veld in de varen om op doel te gaan liggen. De doorgebroken speler liet door pure verstandsverbijstering de bal liggen. Uiteraard werd de actie door de scheidsrechter beloond met een gele kaart en een penalty. Marco, duidelijk not amused, besloot maar vast te gaan douchen. Met als gevolg ook nog eens een rode kaart. Waardoor hij de wedstrijd om plek drie moest missen. Zijn teamgenoten hadden overigens ook weinig zin in de verliezersfinale. Toen de wedstrijd moest worden aangefloten, lagen er slechts drie spelers van Chiavari op het veld. Ondanks een inhaalslag, wist Essen de bronzen plak te veroveren.
De eindstrijd begon bijna net zo saai als de EK-finale van dit jaar. In de rust stond het 0-0. In de tweede helft besloot Siracusa maar eens een beetje te gaan aanvallen. Met 2-0 in de 15e minuut tot gevolg. Gelukkig voor Condé sur Vire kan die nummer zes wel een aardig balletje smijten. Hoe heet-ie ook alweer. Ene Maxime ofzo? Hij trok de stand hoogstpersoonlijk gelijk. Ook omdat de Italianen een meer dan terechte gele kaart hadden ontvangen. Hun nummer elf probeerde volgens mij letterlijk om iemand hand van zijn lichaam te scheiden. Had rood moeten zijn. De Italianen leken met z’n vieren voor een grote stunt te zorgen. Direct na de 2-2 scoorden ze vanaf de middellijn. De snelheid was er wel een beetje uit bij het Franse keepertje. Een paar seconden voor tijd maakte wederom Maxime een Franse goal: 3-3 en dus verlenging. In de extra time maakte hij zijn topwedstrijd compleet met een vernietigend schot langs drie peddels”
